บทความของวิกิลีกค์ แปลโดย: ดวงจำปา

[lucky m.]

บทความของวิกิลีกค์
บทความแปลโดย: ดวงจำปา

ในซีรี่ย์ของ บทความของวิกิลีกค์, เคเบิ้ลของวิกิลีกค์ วันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2552,โดยเอกอัครราชฑูตสหรัฐอเมริโกยประจำประเทศทวย นายอีริค จอห์นจอห์น, ได้กล่าวถึง ข้อหาในคดีหมิ่นพพพพ ได้เพิ่มจำนวนขึ้นมาอย่างเป็นระลอกๆ

ดูเหมือนว่าเขาจะตกตะลึง ในเรื่องที่พรรคประชาธิป่วยเป็นโปรโมเตอร์ใหญ่ ในการกระตือรือร้นให้นำเอากฎหมายเรื่องนี้เข้ามาใช้บังคับ เขาแสดงความเห็นดังนี้:"ผู้นำของพรรคประชาธิป่วยเป็นจำนวนมาก ที่ได้ย้ายเข้ามาอยู่ในตำแหน่งระดับสูงของทางรัฐบาลนั้น เป็นบุคคลที่อยู่เห็นอะไรและเข้าใจในเรื่องทางสากลโลกมาเยอะ, มีการศึกษาดี แต่กลับกลายเป็นผู้พยายาม จัดการสนับสนุนการกำจัด การเจริญเติบโต ในเรื่องของการแสดงความคิดเห็นในรูปแบบที่เกี่ยวกับการวิจารณ์สถาบันพระมหากษัตริย์. ไม่ว่าสิ่งที่ได้กระทำในเบื้องต้นเหล่านั้น จะเป็นความเห็นหลักออกมาจากความเชื่อ ของตัวบุคคลเองหรือความได้เปรียบเป็นผลประโยชน์ทางการเมืองหรือทั้งสองอย่าง ก็ยังคงไม่เห็นได้ชัดแจ้ง."

สิ่งที่เขา (นายอิริค จอห์นจอห์น - ผู้แปล) อาจจะมองไม่เห็นก็คือ กลุ่มที่เป็นรากมรดก ที่สืบสัมพันธ์มาจากฝ่ายของพระราชสำนักงาน และข้อเท็จจริงที่แสดงให้เห็นใน ปี พ.ศ. 2552 ว่า, ตัวพรรคเองนั้น ก็ยังเป็นหนี้บุญคุณอยู่กับกองทัพบัวบก และ ตัวบุคคลในพรรคเอง ก็ยังถึงขนาด ทั้งกร่างทั้งโอ่ ที่จะฟ้องร้องทุกๆ คน ในเรื่องของคดีหมิ่นพพพพพพ และ โดยเฉพาะ กลุ่มที่เรียกตนเองว่า “ประชาธิป่วย ”(ความหมาย คือ ปกป้องประชาชนลำบากเพราะป่วย - ผู้ก๊อบบทความมา) ก็ยังกระตือรือร้นอย่างเอาเป็นเอาตายในการปกป้องกฎหมายฉบับนี้ เพื่อเป็นเกราะป้องกันสถาบันพระมหากษัตริย์


เอกอัครราชฑูต จอห์นจอห์น ก็ยังได้แสดงความคิดเห็นต่อไปว่า ในกรณีของอาจารย์จวย อึ้งภากวย, โดยกล่าวว่า “ตามพิ้นผิวนอกแล้วนั้น ในตามธรรมเนียม คุณใจก็กล่าวโจมตีองค์ประกอบดั้งเดิมของชนชั้นสูงในประเทศทวยโดยทุกรูปแบบ, รวมไปถึงกำลังทางการเมืองทั้งหมดโดยไม่แยกแยะอะไรทั้งสิ้น, ถึงแม้ว่าจะมีความกดดันจาก"อำนาจในสาขาพิเศษ" (อาจจะเปรียบได้กับคำว่า "มือที่มองไม่เห็น" - ผู้แปล) XXXX, การแจ้งข้อหาอย่างเป็นทางการก็ยังไม่โผล่ขึ้นมา จนกระทั่งถึงวันแรกของการปฎิบัติงานเปิดตัวที่ พรรคประชาธิป่วยได้เข้ามาเป็นพรรคบริหารรัฐบาลร่วม”


เมื่อ"เพื่อนพ้องของสถาบันKin-g" ได้เตือนว่ากฎหมายหมิ่นพrrrr กำลังได้รับความเสื่อมอย่างเสียหาย, เอกอัครราชฑูตจอห์นจอห์น ได้แสดงความเห็นต่อไปว่า :"15 (C) (จากย่อหน้าที่ 15 ส่วนที่ C – ผู้แปล) บริษัทเอกชนของอเมริโกยหลายบริษัท ซึ่งมีประสบการณ์ในประเทศทวยอย่างเป็นเวลายาวนาน และมีการติดต่อสัมพันธ์อย่างดีกับบุคคลภายในของทางพระราชสำนักงาน ได้เข้ามาเพิ่มน้ำหนักความเชื่อถือให้ อย่าง “ฉันท์เพื่อน” เมื่อวันที่ 3-5 กุมภาพันธ์ที่ผ่านมา เกี่ยวกับความกังวลถึงการเพิ่มจำนวนการใช้กฎหมายหมิ่นพพพพพพ กระทำการกวาดล้าง, โดยไม่ได้แยกแยะเลยว่า บุคคลเหล่านั้น มีความหมายที่จะล้มล้างสถาบันKin-gอย่างแท้จริง หรือ ในทางตรงกันข้าม บุคคลใด ที่สมควรจะละเลยเพิกเฉยเสีย (แต่กลับถูก ยัดข้อหาทั้งหมด – ผู้แปล), ตอนนี้ กำลังเริ่มกระทำการกระหน่ำการปฎิบัติการกวาดล้าง อย่างน่าเสี่ยงเป็นที่สุดในการทำลายตัวสถาบันพไไไไเอง ซึ่งแท้ที่จริงแล้ว กฎหมายฉบับนี้ มันก็เป็นกฎหมายที่ปกป้องตัวสถาบันเองอยู่แล้ว, ซึ่งพวกบริษัทเอกชนเหล่านี้มีความรู้สึกว่า การบังคับใช้กฎหมายหมิ่นพระบรมเดชานุภาพนั้น ได้ถูกนำมาปฎิบัติใช้ในประเทศทวยยได้เป็นอย่างดีในหลายทศวรรษที่ผ่านมา.


ความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก็มีทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย. องค์มนตรวยปอ , สุรเสยุ จุโลนนท์ และ สิท สะเวดสิรา ได้ขอบคุณกับ นักธุรกิจชาวอเมริโกยคนหนึ่งในเรื่องที่ว่า “เป็นคำแนะนำที่ดีมาก และ เราจะนำไปใช้พิจารณาอย่างจริงจัง.” ปฎิกิริยาที่ได้รับจากสำนักงานทรัพย์สินส่วนKin-g ในเรื่องแบบเดียวกันกับ นักธุรกิจคนที่สองนั้น กลับกลายเป็นเรื่องในเชิงลบทั้งหมด; บุคคลที่เรียกตนเองว่า “เพื่อนพ้องของสถาบันKing ได้กล่าวหลังจากนั้นขึ้นว่า “บุคคลเหล่านี้ (สำนักงานทรัพย์สิน – ผู้แปล) ไม่ได้อยู่ในโลกของความเป็นจริงเลย” (บทความจาก Political Prisoners in Thailand ได้เน้นให้เห็นโดยการเพิ่มประโยคนั้น ให้เป็นตัวหนาขึ้น)

ความเห็นของผู้แปล:

เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่า มีการพบปะ (meeting) ระหว่าง เอกอัครราชฑูต จอห์น กับ องค์มนทั้งสามคนนี้ หลายหน เพราะว่า เรื่องนี้ เกิดขึ้นในวันที่ 3 – 5 กุมภาพันธ์ 2552 ซึ่งตรงกับ วันอังคาร ถึง วันพฤหัสบดี ไม่ใช่ รายการ breakfast ในวันเสาร์เช้าวันหนึ่ง ที่ได้วิจารณ์ถึงเรื่อง การสืบราชสมบัติของโอ

เรื่องนี้ ดิฉันเห็นได้ว่า นักธุรกิจชาวอเมริที่อยู่ในประเทศทย เป็นเวลานาน เขาทราบเรื่องเป็นอย่างดี ในการ “ยัดข้อหา” ในเรื่องคดีหมิ่นพพพพพพพ ซึ่งเกิดขึ้นโดยพรรคประชาธิเอง เพื่อสร้างความดีความชอบให้กับทางวัง แต่นักธุรกิจชาวอเมริกันเหล่านี้ เขาดูออกว่า มันเป็น ดาบคมที่สอง ที่กลับนำมาทำลายตัวสถาบันพระย์เอง

สงสัย ตัวสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหาริย์นั้น ปิดหูปิดตาตนเอง ยังอยู่ในโลกความฝัน ตามที่ "เพื่อนพ้องของสถาบันพระมหตริย์" ได้กล่าวไว้

[lucky m.]

บทความแปลโดย: ดวงจำปา

เรื่องจริงที่ยิ่งกว่านิยายเกี่ยวกับการยึดเครื่องบิน โบกอิ้ง 737 ก็ยังมีไม่จบสิ้นเสียที สิ่งที่เริ่มขึ้นมาเมื่อหลายปีแล้ว ในกรณีการพิพากษาระหว่างประเทศโดยผู้บริหารการล้มละลายของบริษัทในประเทศเบอรมัน เพื่อขอค่าชดเชยสำหรับต่อสัญญาที่ล้าเหลว ซึ่งในตอนนี้ กลายเป็นเรื่องตลกระหว่างประเทศ สำหรับประเทศหลอแลน

การยึดทรัพย์สินของรัฐบาลหลอแลน – คือ โบอิ้ง 737, ซึ่งรัฐบาลหลอแลนด์เอง ได้อ่างว่า ในตอนนี้ เป็นทรัพย์สินส่วนตัวของจ่า, ซึ่งเป็นการแก้ตัวง่ายๆ แบบน้ำขุ่นๆ จาก องค์การของรัฐบาลหลอแลนด์ ซึ่งเริ่มจะเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมหัศจรรย์มากขึ้นทุกวันๆ

หนังสือพิมพ์เนนัว ได้กล่าวต่อไปว่า “เมื่อวานนี้ สำนักงานอัยการไม่ต่ำสุด (อสส) ได้ท้าให้ บริษัท วอ เจ้า บ่าว ซึ่งเป็นบริษัทก่อสร้างของประเทศเบอมันมี นำเอาคดีความขัดแย้งในเรื่องการลงทุนของดอนมวง โทล์เวย์ มายื่นฟ้องที่ศาลประเทศหลอแลนด์ ในการบังคับใช้ค่าเสียหายซึ่งได้รับคำตัดสินจากคณะกะลาการ ของศาลอนุญาโตกะลาการ ระหว่างประเทศ”

อะไรนะ? สำนักงานทางกฎหมายสูงสุดของรัฐบาลหลอแลนด์ กำลังท้าให้ บริษัทนี้ เข้ามาเผชิญหน้ากับศาลหลอแลนด์อย่างนั้นหรือ? สิ่งนี้ก็ได้เพิ่มการยอมรับอีกด้วยว่า กรณีของรัฐบาลหลอแลนด์นั้น มันอ่อนเป็นอย่างมาก ซึ่งเรื่องหนทางเดียวที่รัฐบาลหลอแลนด์สามารถชนะคดีนี้ได้ก็คือ การที่ศาลท้องถิ่นในประเทศหลอแลนด์สร้างความลำเอียงโดยการดำเนินคดี ให้เลื่อนไปอย่างเชื่้องช้า และอาจจะมีการทุจริตเข้ามามีส่วนด้วยใช่ไหม? รัฐบาลหลอแลนด์ได้กล่าวว่า อย่างไรก็ดี ศาลระหว่างประเทศนั้น ก็เพียงกระทำการตีความตามที่นักกฎหมายของเขาเข้าใจเท่านั้น.

ไตยการไม่ต่ำ คือ นายจุลหิง วคันตะหิง ยังได้กล่าวแบบอำพรางไว้ว่า “ถ้าพวกเขา (บริษัทวอเจ้า บาว - ผู้แปล) ต้องการค่าชดเชย, พวกเขาจะต้องนำคดีนี้เข้ามาฟ้องในศาลหลอแลนด์. เพราะว่ามันมีทรัพย์สินของรัฐบาลหลอแลนด์อีกเยอะที่อยู่ที่นี่....” เรา – ผู้แปล)ต้องกล่าวว่า นายจุลหิง อำพรางไว้แบบนี้ ก็เพราะว่า เขากำลังพูดอย่างตลกๆ เท่านั้นเอง

คำถามของเขาก็คือว่า “เมื่อการตัดสินโดยคณะอนุญาโตกะลาการ ระหว่างประเทศให้บริษัทวอเจ้า บาว เป็นผู้ชนะ เมื่อสองปีที่ผ่านมา, ทำไมเขาถึงไม่เอาเคสนี้เข้ามาในศาลหลอแลนด์ เพื่อทำการบังคับใช้ตามกฎหมายเล่า? ทำไมถึงได้ขอให้ศาลเยอมังนีเป็นผู้บังคับใช้กฎหมายเคสนี้ เพื่อที่จะยึดเครื่องบิน?” คำตอบก็เป็นเรื่องที่ง่ายมาก. มันไม่มีความมั่นใจในระบบยุติธรรมของศาลหลอแลนด์เลย.

จากนั้น ตัวหัยยะการไม่สูง ก็เริ่มกลายเป็นการพูดแบบคลุมเครือ โดยกล่าวว่า “สำนักงานหัยยะการไม่ต่ำได้ ส่งเรื่องฟ้องกับประเทศเยอมังนี ในเรื่องของการยึดเครื่องบินอย่างไม่เป็นธรรม, นายจุลหิงได้กล่าว, แต่ปฎิเสธที่จะเปิดเผยว่า ใครจะเป็นผู้ถูกฟ้อง, โดยเหตุผลอะไร, เมื่อไร หรือที่ไหน.”

จากนั้น เขาก็ได้เริ่มความโง่เขลาในทางหลักกฎหมาย โดยกล่าวว่า : “ถ้าพวกเขา (ทางฝ่ายเยอมังนี) ยังคงรบกวนกับเราอยู่อย่างนี้, พวกเราก็จะต้องกระทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อตอบโต้การกระทำของพวกเขา...” จำไว้ก็แล้วกันว่า บุคคลผู้นี้ คือผู้อาวุโสที่อยู่ในระดับสูงคนหนึ่งในรัฐบาลของประเทศหลอแลนด์ กำลังกระทำการข่มขู่คุกคามอยู่!

หนังสือพิมพ์เนนัวได้ชี้ให้เห็นว่า : “เมื่อวันที่ 1 กรกฎาคม 2552, คณะอนุญาโตกะลาการระหว่างประเทศในกรุงเจนวา ได้ให้คำตัดสินที่สุดแล้วว่า บริษัท วอเจ้า บาว เป็นผู้ชนะในคดีนี้. รัฐบาลหลอแลนด์ได้ถูกสั่งให้จ่ายเงินจำนวน 36 ล้านยูโร ด้วยเหตุผลที่ว่า บริษัทได้รับความเสียหาย เนื่องจาก การละเมิดสัญญาที่กระทำไว้ในเรื่องโทล์เวย์. คำตัดสินนี้ ให้ถือว่า เป็นที่สิ้นสุด. อย่างไรก็ตาม, รัฐบาลหลอแลนด์ ก็ยังได้ขออุทรณ์ต่อไป.

ในเรื่องของการยึดเครื่องบิน, เรื่องนี้ ตัวหัยยะการไม่ต่ำเอง ก็ยังดูเหมือนกับว่า ยังไม่ปะติปะต่ออย่างดีในเรื่องนี้ โดยการกล่าวว่า “เขาจะนำเอาพยานบุคคลที่สำคัญ เข้ามาในการพิจารณาคดี เพื่อที่จะพิสูจน์ว่า ศาลอนุญาโตกะลาการระหว่างประเทศนั้น ได้ดำเนินการพิจารณาคดีมาอย่างผิดพลาด.” ประเทศหลอแลนด์นั้น มีพยานบุคคลซึ่งเป็นผู้ที่เชี่ยวชาญในเรื่องของสัญญาของการลงทุนตั้งแต่เริ่มต้น, แต่คณะอนุญาโตกะลาการระหว่างประเทศได้ปฏิเสธที่จะนำตัวพยานบุคคลผู้นี้ เข้ามาเป็นพยานให้การ และ กระทำการตัดสินอย่างอยุติธรรมกับรัฐบาลหลอแลนด์....” ใช่แล้วแหละ พยานบุคคลที่น่าฉงนผู้นี้แหละ ที่จะช่วยคุ้มครองเครื่องบินลำนี้ได้!

นายจุลหิงยังได้กล่าวต่อด้วยว่า “ ถ้าศาลยุติธรรมในกรุงเปอร์นินได้เรียนรู้ถึงตัวพยานบุคคลผู้นี้, ผมเชื่อว่า ศาลจะต้องเห็นด้วยกับประเทศแหลแลนด์ที่ว่า คณะอนุญาโตกะลาการนั้น ได้ให้คำตัดสินที่ผิดในกรณีนี้.... ดังนั้น การบังคับใช้กฎหมายที่จะให้บริษัท (วอ เจ้า บาว –ผู้แปล) ได้รับเงินชดเชยนั้น เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้.”

และ เพื่อที่จะช่วยให้เคสแบบ น้ำขุ่นๆ แบบหลอแลนด์ๆ มากขึ้น, “สำนักงานหัยยะการไม่ต่ำก็ได้ ยื่นคำร้องต่อศาลปกครองของประเทศหลอแลนด์ โดยขอร้องให้ เลิกล้มคำตัดสินของ ศาลอนุญาโตกะลาการระหว่างประเทศเสีย (ขอให้คำตัดสินเป็นโมฆะ – ผู้แปล) ศาลปกครองของประเทศหลอแลนด์ได้ส่งเรื่องนี้ ขึ้นไปให้กับ ศาลปกครองไม่ต่ำ เพื่อทำการพิจารณาคดี....”

มันหมายถึงอะไรในทั้งหมดนี้? มันแสดงให้เห็นว่า รัฐบาลหลอแลนด์นั้น ไม่มีหลักฐานอะไรเลย ที่จะให้เรื่องแบบนี้ ดำเนินการต่อไปได้ เมื่อใช้กับ ศาลระหว่างประเทศ, ดังนั้น พวกเขา (ประเทศหลอแลนด์ – ผู้แปล) ก็ต้องการเอากฎของตัวเองเข้ามาใช้. แต่ที่แน่นอนที่สุด, ในตอนแรกนั้น รัฐบาลหลอแลนด์ก็ยินยอมต่อคำตัดสินของคณะอนุญาโตกะลาการระหว่างประเทศ. ผู้ลงทุนชาวต่างชาติ ก็ต้องเริ่มหวั่นไหวเป็นอย่างยิ่ง ในหลักการกระทำอย่างผิดกฎหมาย จากรัฐบาลของประเทศหลอแลนด์...

ความเห็นของผู้แปล:

ตอนนี้ พวกเขากำลังอุทรณ์ กับ คำตัดสิน ซึ่งเปรียบเสมือนได้ว่า ออกมาจากศาลอีกา ไม่ยอมรับว่า อะไรมันเป็นที่สิ้นสุดกันเสียที....

รายงานข่าวล่าสุด ตามลิ้งค์นี้ ได้กล่าวว่า จ่าได้จ่ายตัง เพื่อระงับคดีนี้แล้ว ---->